zondag 3 maart 2013

Leven met CP


Ik ben wie ik ben, 

Ik doe het gewoon

In mijn vorige blog introduceerde ik mijzelf en gaf een aantal situaties die ik heb beleefd de afgelopen jaren. Ook zal ik weer een aantal meegemaakte situaties beschrijven. Sommige situaties hebben mij gevormd tot de vrouw die ik nu ben; onafhankelijk, een doorzetter, sterk maar ook af en toe onzeker. Net zo lang doorgaan, totdat iets wat moeilijk is, toch lukt. Mensen laten zien wat je kan. Ondanks alles toch doorgaan.

Vooroordelen:

Zoals bijvoorbeeld als mensen vooroordelen hebben; Je hebt iets aan je arm, dus ben je niet goed bij je hoofd en kan je niks. En als ik ze dan vertel dat ik een rijbewijs en een auto heb, op mijzelf woon, HBO diploma heb, ze je met een open mond aanstaren. In de tussentijd doe ik binnen een vreugde dansje; dat hadden ze niet verwacht.
Zo’n soort van situatie had ik ook tijdens een vakantie; een vrouw kwam naar mijn moeder en vroeg: ‘ hoe heet uw dochter en wat heeft ze enz…’ mijn moeder antwoordde: ‘ vraag het haar zelf, ze kan prima voor haar zelf praten, zelfs in het Engels als u wilt’.

Benen en voeten:

Toen ik 5 jaar was heb ik een operatie aan mijn linkervoet gehad. Mijn achillespees was te kort, daarnaast stond mijn voet schuin naar binnen en beneden . Tijdens de operatie hebben ze mijn achillespees verlengd en mijn voet rechtgezet. Van de operatie weet ik weinig, des te meer daarna. Na de operatie werd ik wakker en toen ik mijn ogen open deed, zag ik een behaarde aap boven mij, die vroeg hoe het ging. Ik schrok zo ontzettend, en werd een beetje bang, ik was 5 jaar, wat wil je. Later bleek het de chirurg te zijn, die toevallig een baard had.
Na deze operatie moest ik in het gips en in een rolstoel. Aangezien de schoolbureaus laag zijn, waardoor de rolstoel er niet onder paste, had de lerares en voor gezorgd dat er een verstelbare bureau kwam. Zo kon ik toch mee doen.

Fietsen:

Ik wilde net zoals andere kinderen zijn, dus wilde ik ook leren fietsen. Eerst met zijsteunen, net zoals alle kleine kinderen, maar terwijl die kinderen in de loop van de tijd zonder zijsteunen konden fietsen, lukte mij dat niet. Mijn evenwicht was niet goed. Maar ja, ik werd steeds ouder en moest een grotere fiets hebben, maar hiervoor hadden ze destijds geen zijsteunen voor. Mijn ouders zijn naar een fietswinkel gegaan en hebben daar overlegd met de fietshandelaar. Hij heeft toen speciale grote zijsteunen gemaakt. Wat was ik blij, nu kon ik toch blijven fietsen.  Een paar jaar later is het mij gelukt om te fietsen zonder hulpmiddelen en sindsdien fiets ik fluitend, zonder zijsteunen rond.

Sport beoefenen

Naast het fietsen wilde ik ook graag een sport beoefenen. Maar ja wat voor sport kon ik beoefenen, en wilde de sportclubs mij wel aannemen, want sommige oefeningen duurde bij mij langer, of moest ik op een andere manier uitvoeren, wat weer tegen de reglementen was. Er moest een uitzondering worden gemaakt, en wilde ze dat wel. Toch heb ik sportclubs gevonden die dit geen probleem vonden.  De eerste paar jaar heb ik getennist. Mijn opslag was anders, de bal legde ik op het racket, deed mijn arm omhoog, waardoor de bal van het racket kwam en zo kon ik hem wegslaan. Na een aantal jaar ben ik overgestapt naar badminton. Ook hier deed ik hetzelfde, en ik ben zelf clubkampioen geworden met mijn team. Wat was ik blij, had ik maar mooi voor elkaar gekregen!. Op een gegeven moment ben ik gaan fitnessen, en groepslessen gaan volgen. En ondanks dat het mij meer energie kost, en het niet altijd mij makkelijk vanaf gaat, blijf ik lekker doorgaan.

En nu ben ik, samen met collega’s, aan het trainen voor de Ladiesrun (10 km), wat plaats vindt in juni,  in Rotterdam. En deze week hebben we maar besloten om ook de 5km van Alkmaar City Run by night, te gaan hardlopen.
Zo zie je maar, het kost wat moeite, maar we krijgen het ook voor elkaar!

BLOG VAN CATHERINA


vrijdag 1 februari 2013

Het verhaal van Catherina



Kind met CP


Kind met CP dat ben ik, of eigenlijk dat was ik. Ik ben intussen een jonge vrouw van 33 jaar.

Mijn naam is Catherina en tijdens mijn geboorte is een bloedvat in mijn hersenen gesprongen waardoor ik sindsdien spastisch ben aan mijn hele linkerkant, maar vooral mijn linkerarm en hand.

In al die jaren heb ik veel dingen meegemaakt en ik hoop met deze blog mensen inzicht te geven over hoe ik het beleef om dagelijks met CP te leven.


Eerst een paar dingen over mijzelf:

  • Afgestudeerd HBO Bachelor Bedrijfseconomie
  • Rijbewijs en Auto
  • 5 jaar in het buitenland en gewerkt
  • Introvert en extrovert
  • Kan praten voor mijzelf en met anderen in het Nederlands, Engels en als ik wil in het Duits, Frans en Spaans ook
  • Kook, bak taarten, doe de was, boodschappen, stofzuigen, echter strijken is niet mijn hobby
  • Ga alleen op reis, onderneem dingen alleen of met vrienden
  • Most of all ' I am an independent woman'


Pesten:

Op school ben ik nooit gepest, dat kwam vooral door het feit dat toen ik voor de eerste keer op school ging de leraren en ikzelf uitgelegd hebben wat ik nu precies had, hierdoor was het ei gebroken en behandelde mijn klasgenootjes alsof ik een van hun was. Het hielp dat ik in groep 4 een leraar had, die een spastische been had. Door buurkinderen ben ik wel eens gepest en ben door hun wel eens in de bosjes geduwd, ik ben er toen maar vanuit gegaan dat ze gewoon niet wisten wat ze ermee aan moesten, en daarom zo reageerde. 

Spalk:

Vanaf jongs af aan heb ik met een spalk gelopen. Leuk was het niet, terwijl iedereen met leuke schoenen liep, kon ik alleen schoenen aan waarin de spalk paste. Doordat mijn doorbloeding niet goed was/is, zet(te) mijn voet bij warm weer op, waardoor de spalk ging knellen en ik pijn had.  Ik had op sommige momenten een pesthekel aan dat ding. Op mijn achtste had ik er schoon genoeg van; op een dag ben ik naar mijn moeder gestapt, heb de spalk afgedaan en aan haar gegeven met de woorden: ‘hier is de spalk, doe er mee wat je wilt doen, maar ik doe hem niet meer om!’ en dat was de laatste dag van de spalk.

Staren:

Al heel mijn leven heb ik last van mensen die staren naar mij. Dit gebeurt op momenten dat mijn arm half omhoog is of als mijn hand in aparte stand staat. Het zijn niet alleen kinderen maar ook volwassenen. En op een gegeven moment leer je er mee leven, maar toch irriteert het mij nog altijd.  Vooral omdat men blijft staren, zonder dat ze naar mij toekomen en vragen wat ik precies heb. En dan heb ik de neiging om naar die mensen te schreeuwen: ‘ staar toch niet zo, als je wilt weten wat ik heb, vraag het dan’.  Maar uiteindelijk zeg ik niks, haal mijn schouders op en ga weer verder. 


Blog van Catherina


vrijdag 2 november 2012

Kappers actie!

Vandaag, vrijdag 2 November gaan kappers samen met de Stichting Kopjes voor Kopjes geld inzamelen om speeltuinen geschikt te maken voor kinderen met een handicap want ieder kind wil veilig in de buurt kunnen buitenspelen.

Dit kan vaak al met een paar kleine aanpassingen in een bestaande speeltuin. Laat u vandaag nog bij één van de onderstaande kappers knippen en zamel zo geld in om zoveel mogelijk speeltuinen aan te passen!