vrijdag 1 februari 2013

Het verhaal van Catherina



Kind met CP


Kind met CP dat ben ik, of eigenlijk dat was ik. Ik ben intussen een jonge vrouw van 33 jaar.

Mijn naam is Catherina en tijdens mijn geboorte is een bloedvat in mijn hersenen gesprongen waardoor ik sindsdien spastisch ben aan mijn hele linkerkant, maar vooral mijn linkerarm en hand.

In al die jaren heb ik veel dingen meegemaakt en ik hoop met deze blog mensen inzicht te geven over hoe ik het beleef om dagelijks met CP te leven.


Eerst een paar dingen over mijzelf:

  • Afgestudeerd HBO Bachelor Bedrijfseconomie
  • Rijbewijs en Auto
  • 5 jaar in het buitenland en gewerkt
  • Introvert en extrovert
  • Kan praten voor mijzelf en met anderen in het Nederlands, Engels en als ik wil in het Duits, Frans en Spaans ook
  • Kook, bak taarten, doe de was, boodschappen, stofzuigen, echter strijken is niet mijn hobby
  • Ga alleen op reis, onderneem dingen alleen of met vrienden
  • Most of all ' I am an independent woman'


Pesten:

Op school ben ik nooit gepest, dat kwam vooral door het feit dat toen ik voor de eerste keer op school ging de leraren en ikzelf uitgelegd hebben wat ik nu precies had, hierdoor was het ei gebroken en behandelde mijn klasgenootjes alsof ik een van hun was. Het hielp dat ik in groep 4 een leraar had, die een spastische been had. Door buurkinderen ben ik wel eens gepest en ben door hun wel eens in de bosjes geduwd, ik ben er toen maar vanuit gegaan dat ze gewoon niet wisten wat ze ermee aan moesten, en daarom zo reageerde. 

Spalk:

Vanaf jongs af aan heb ik met een spalk gelopen. Leuk was het niet, terwijl iedereen met leuke schoenen liep, kon ik alleen schoenen aan waarin de spalk paste. Doordat mijn doorbloeding niet goed was/is, zet(te) mijn voet bij warm weer op, waardoor de spalk ging knellen en ik pijn had.  Ik had op sommige momenten een pesthekel aan dat ding. Op mijn achtste had ik er schoon genoeg van; op een dag ben ik naar mijn moeder gestapt, heb de spalk afgedaan en aan haar gegeven met de woorden: ‘hier is de spalk, doe er mee wat je wilt doen, maar ik doe hem niet meer om!’ en dat was de laatste dag van de spalk.

Staren:

Al heel mijn leven heb ik last van mensen die staren naar mij. Dit gebeurt op momenten dat mijn arm half omhoog is of als mijn hand in aparte stand staat. Het zijn niet alleen kinderen maar ook volwassenen. En op een gegeven moment leer je er mee leven, maar toch irriteert het mij nog altijd.  Vooral omdat men blijft staren, zonder dat ze naar mij toekomen en vragen wat ik precies heb. En dan heb ik de neiging om naar die mensen te schreeuwen: ‘ staar toch niet zo, als je wilt weten wat ik heb, vraag het dan’.  Maar uiteindelijk zeg ik niks, haal mijn schouders op en ga weer verder. 


Blog van Catherina


Geen opmerkingen:

Een reactie posten